«مقیمان ناکجا»، دومین ساخته شهاب حسینی در مقام کارگردان است؛ بازیگر شناخته‌شده سینمای ایران که این روزها با این فیلم، علاقمندی خود به فرم و محتوایی کمتر تجربه‌شده را به اثبات رسانده و نشان داده که مفاهیمی چون مرگ و حیرانی، تا چه اندازه، به عنوان دغدغه ذهنی و درونی برای او مطرح است.
«مقیمان ناکجا» دومین تجربه کارگردانی شهاب حسینی پس از «ساکن طبقه وسط» است. او در این فیلم سراغ اقتباس نمایشنامه «میهمانسرای دو دنیا» نوشته اریک امانوئل اشمیت رفته است. این نمایشنامه داستان قرار گرفتن چند انسان بر اثر حادثه‌ای در جایی میان دو دنیا را به تصویر می‌کشد. در این میهمانسرا و در مکثی کوتاه قبل از مواجهه با مرگ فرصتی برای شخصیت‌های قصه پیش می‌آید تا بیشتر روی زندگی متمرکز شوند.
سوال اساسی فیلم «کاپیتان من» درباره حافظه است و فیلم بعدی که خواهم ساخت از نقطه پایانی فیلم «کاپیتان من» آغاز خواهد شد که درباره حافظه است.
جامعه پزشکی در این روزها شاهد یک رویداد کم‌نظیر فرهنگی است؛ اکران فیلم مستندی درباره جهان شگفت‌انگیز مغز. «کاپیتان من»، مستندی به کارگردانی سیاوش صفاریان‌پور، تهیه‌کنندگی بهرام رادان و نویسندگی دکتر رضا پناهی است که با نقش‌آفرینی بهرام رادان روایت می‌شود.
هنر و تجربه گونه غیر تجاری سینما است که به اکران آثاری می‌‌پردازد که شاید در مسیر سینمای بدنه گیشه موفقی نداشته باشند، اما این گونه از سینمای ایران امروز مخاطب خود را پیدا کرده و در شرایطی مطلوب به سمت قله اهدافش حرکت می‌کند.
در سینمای ما در بهترین حالت تنها به فروش داخلی توجه می‌شود و آن هم فقط معطوف به سینمای کمدی است که البته من سینمای کمدی را به طور مطلق رد نمی‌کنم و قطعاً هر کشوری که صاحب سینما است به این گونه نیاز دارد اما ما راه‌های دیگری هم داریم و می‌توانیم به فروش بین‌المللی هم توجه داشته باشیم.
