«بهانه سکوت» تنها یک اثر هنری و یا فرصتی برای گذراندن اوقات فراغت نیست بلکه بهانه ای می‌شود تا مخاطب دوران طاقت فرسا و سخت کرونا را با این روزها که به نوعی دیگر سخت و فرساینده است به مقایسه بنشیند، دورانی که جنگ دوازده روزه را پشت سر گذاشته و همچنان خطر وقوع دوباره آن احساس می‌شود.
مهاجرت تاکنون موضوع آثار سینمایی متعددی بوده است و فیلمنامه نویسان و کارگردانان بسیاری از زوایای گوناگون به این پدیده مهم دهه‌های اخیر در کشورهای مختلف پرداخته اند .برخی با نگاه جانبدارانه و غالباً سیاسی به دنبال بازخوردهای خاص در میان مخاطبان ویژه خود بوده اند و برخی با نگاهی جهان شمول تر و متکی بر پرداخت دراماتیک و موثر با انتخاب مخاطبانی از اقشار گوناگون ، نگاهی انسانی به این مساله مبتلا به جوامع امروز داشته اند .«نانوشته» با ساختاری اپیزودیک سعی می‌کند در دسته دوم قرار بگیرد. هر اپیزود ، نگاهی خاص به شخصیت‌های اصلی درگیر مهاجرت دارد .
« فیگور» به ویژه در نیمه دوم آشکارا متاثر از طراحی فرم و فضا در آثار عباس کیارستمی است و اشاره مستقیمی همه به «طعم گیلاس» این فیلم ساز دارد.
«نانوشته» به کارگردانی امین بخشیان در یک ساختار مستند-داستانی به روایت ناگفته‌هایی می‌پردازد که در پس قصه مهاجرت‌های غیرقانونی پنهان می‌ماند و به تراژدی تلخی تبدیل می‌شود.
درست است که تمرکز اصلی فیلم میرو روی شخصیت نوجوان است اما عامل اصلی او برای رفتن به این سفر، مادرش مهگل با نقش افرینی سودابه بیضایی است. به همین دلیل هم کاراکتر مهگل اهمیت زیادی در این فیلم دارد.
فیلم برای نسل امروز ما وفاداری و توجه به سبک زندگی ایرانی و اسلامی را بیان می‌کند. خاطره فیلم مادر علی حاتمی برای ما تکرار می‌شود البته آن فیلم نقطه عطفی است ولی این فیلم هم رابطه زیبای همسران را نمایش می‌دهد. سینمای ما باید به سمت اخلاق و تحکیم روابط خانواده برود و انسانیت و لطافت را به ما نشان می‌دهد.
