آنچه بهانه سکوت را یک فیلم خاص می‌کند مضمون آن است که به زندگی در دوران همه‌گیری کرونا می‌پردازد. در واقع این فیلم شاید تنها فیلم سینمای ایران باشد که نه تنها به‌طور مستقیم به آن دوران مرگبار می‌پردازد، بلکه در همان دوران در سال 1399ساخته شده است.
پیش از هرگونه خوانش تحلیلی از فیلم، رویکرد جسورانه آن در پرداختن به یک سوژه ملتهب اجتماعی قابل تحسین است که غالباً در ذیل رازهای مگو قرار می‌گیرد و موانع بازدارنده ذهنی و فرهنگی مانع از رفتن به سراغ چنین سوژه‌ای می‌شود.
«بهانه سکوت» تنها یک اثر هنری و یا فرصتی برای گذراندن اوقات فراغت نیست بلکه بهانه ای می‌شود تا مخاطب دوران طاقت فرسا و سخت کرونا را با این روزها که به نوعی دیگر سخت و فرساینده است به مقایسه بنشیند، دورانی که جنگ دوازده روزه را پشت سر گذاشته و همچنان خطر وقوع دوباره آن احساس می‌شود.
مهاجرت تاکنون موضوع آثار سینمایی متعددی بوده است و فیلمنامه نویسان و کارگردانان بسیاری از زوایای گوناگون به این پدیده مهم دهه‌های اخیر در کشورهای مختلف پرداخته اند .برخی با نگاه جانبدارانه و غالباً سیاسی به دنبال بازخوردهای خاص در میان مخاطبان ویژه خود بوده اند و برخی با نگاهی جهان شمول تر و متکی بر پرداخت دراماتیک و موثر با انتخاب مخاطبانی از اقشار گوناگون ، نگاهی انسانی به این مساله مبتلا به جوامع امروز داشته اند .«نانوشته» با ساختاری اپیزودیک سعی می‌کند در دسته دوم قرار بگیرد. هر اپیزود ، نگاهی خاص به شخصیت‌های اصلی درگیر مهاجرت دارد .
« فیگور» به ویژه در نیمه دوم آشکارا متاثر از طراحی فرم و فضا در آثار عباس کیارستمی است و اشاره مستقیمی همه به «طعم گیلاس» این فیلم ساز دارد.
«نانوشته» به کارگردانی امین بخشیان در یک ساختار مستند-داستانی به روایت ناگفته‌هایی می‌پردازد که در پس قصه مهاجرت‌های غیرقانونی پنهان می‌ماند و به تراژدی تلخی تبدیل می‌شود.
