به گزارش روابط عمومی  گروه سینمایی هنر و تجربه ، پیام آزادی، آهنگساز ایرانی مقیم آلمان است که در همکاری با پروژه «درخت خاموش» توانست جایزه بهترین موسیقی متن را از جشنواره آدانای ترکیه به دست بیاورد. او که پیش از این آهنگساز فیلم‌هایی همچون «رمانتیسم عماد و طوبا»، «شب طلایی»، «بیرو»، «بی وزنی»، «خون خدا» و... بود، اولین تندیس کارنامه‌اش را از جشنواره سینمایی ترکیه دریافت کرد. روزنامه ایران به بهانه اکران «درخت خاموش» در گروه هنر و تجربه با این آهنگساز درباره چگونگی همکاری‌اش در این پروژه گفت‌وگو کردیم.

​​​​​​​همکاری شما با پروژه «درخت خاموش» چطور شکل گرفت؟
من و آقای علی نوری اسکویی رفاقت دیرینه‌ای داریم و ایشان مرا به سویسال پیشنهاد داد. البته خانم النی کاریندور و دو آهنگساز دیگر ایرانی که یکی از آنها ساکن ایران است و دیگری ساکن امریکا هم در فهرست انتخاب‌های کارگردان «درخت خاموش» بودند. اتودهایی برای موسیقی کار زده شد و فایسال سویسال آنها را گوش کرد و چند جلسه تصویری به شکل آنلاین باهم صحبت کردیم و در نهایت آقای سویسال تصمیم گرفت با من کار کند.

این فیلم برای شما چه جذابیت‌هایی داشت که آن را پذیرفتید؟
اول اینکه دوست داشتم خارج از سینمای ایران هم کار کنم و بعد از آن هم داستان فیلم بود که مرا جذب این پروژه کرد. بسیار با شخصیت حیاتی همذات پنداری کردم، چون احساس می‌کنم بسیاری از ما هنرمندان، چه خانم و چه آقا می‌توانیم یک‌حیاتی باشیم و اتفاقاتی که او در زندگیش تجربه کرد را تجربه کنیم. از طرف دیگر فضای فیلم، فضایی بود که موسیقی در آن شنیده می‌شد و جای کار داشت.

کار کردن با فایسال سویسال چطور تجربه‌ای بود؟چطور در مورد ساخت موسیقی باتوجه به اینکه در دو کشور متفاوت (ترکیه و آلمان) زندگی می‌کنید تعامل داشتید؟‌ما از طریق فضای مجازی و دورادور باهم در ارتباط بودیم، تقریباً هر روز یا هر دو روز باهم تصویری صحبت می‌کردیم و من با نقطه نظرات کارگردان آشنا می‌شدم. اتودهایی که می‌زدم را فایسال گوش می‌داد و اعمال نظر می‌کرد. او قطعاتی که در هنگام نگارش فیلمنامه بیشتر گوش داده بود را برایم فرستاد و من کم‌کم به فضای ذهنی او نزدیک‌تر شدم. در نهایت تم اصلی کار تأیید شد و چیدمان را براساس این تم شروع کردیم. جالب است زمانی که ما باهم همکاری کردیم، هنوز ویروس کرونا شیوع پیدا نکرده بود. چون بعد از شیوع این بیماری کار در فضای مجازی بهتر شد و بسیاری توانستند خودشان را به این نوع کار عادت بدهند. اتفاقاً فکر می‌کنم این ارتباط راه دور تأثیر بهتری در شکل‌گیری کار داشت، چون گاهی همین که کارگردانی برای اعمال نظر وارد استودیو آهنگساز می‌شود، باعث ایجاد اصطکاک می‌شود و نتیجه عکس دارد.

به نظر شما فضای تولید مشترک چه تفاوت‌هایی دارد و فکر می‌کنید سینمای ایران تا چه اندازه به تولیدات بین‌المللی و مشترک نیاز دارد؟
به نظر من بحث واردات و صادرات آثار هنری اتفاق بسیار خوبی است و این درهم تنیدن فرهنگ‌ها و زمینه‌های کاری منجر می‌شود که چه از نظر فرهنگی و چه از نظر کاری اتفاقات خوبی بیفتد؛ به خصوص ما ایرانی‌ها که شرایط کار در فضای سینمای بین‌الملل به نسبت ترکیه برایمان سخت‌تر است، بیشتر به این همکاری‌ها نیاز داریم. کار کردن با عوامل غیرایرانی تجربه کاری و ارتباطاتی و زبانی را گسترش می‌دهد و باعث می‌شود تا درهای جدیدی از سمت سینمای اروپا، امریکا و حتی آسیای شرقی به روی کشور باز شود که این اتفاق خوبی است. من سعی می‌کنم این راه را ادامه دهم و بیشتر در پروژه‌های بین‌المللی همکاری داشته باشم.

شما با این فیلم اولین جایزه بین‌المللی خود را گرفتید، این جایزه را در کجای کارنامه خود می‌بینید؟
تصور می‌کنم اولین آهنگساز ایرانی هستم که از سینمای ترکیه جایزه آهنگسازی، آن‌هم یک جایزه تراز اول می‌گیرد و این جایزه در کارنامه من جایگاه بسیار بالایی دارد. چون مهم‌ترین جایزه کارنامه هنری من است. قبلاً در دوره شانزدهم جشن خانه سینما موفق به دریافت دیپلم افتخار شده بودم و حتی بارها در جشنواره فیلم فجر و جشن حافظ هم نامزد دریافت بهترین موسیقی شده بودم، ولی جشنواره آدانای ترکیه، اولین جشنواره‌ای است که جایزه بهترین موسیقی متن را برایم به ارغوان آورد. معمولاً این روند برعکس است و آهنگساز بعد از گرفتن چندین جایزه در کشور خودش، یک جایزه خارجی دریافت می‌کند. از طرفی اکثر کشورها یک وجه ناسیونالیستی دارند و ترجیح می‌دهند، اگر دو کار خوب وجود دارد آن را به هم وطن خودشان بدهند. بنابراین این جایزه که از دل یک رقابت سخت و غیرسفارشی به من اهدا شد، بسیار دلچسب است.