هاشم مرادی کارگردان فیلم «ایمو» که در حال حاضر د رگوه سینمایی هنر و تجربه در حال اکران است در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری صبا به ساختار رواییِ به کار رفته در فیلمش پرداخت و پیرامون ساختارهای سه‌پرده‌ای تحت‌لوای نظریه کریستوفر ووگلر (جدایی، آزمون‌ها و بازگشت) گفت: اصل روایت‌نگاری و داستان در سینما بر مبنای ساختار سه‌پرده‌ای قرار گرفته است. ممکن است منطق زمانی در چینش پرده‌ها دچار تغییر شود اما در نهایت شاکله روایت بر اساس همین اصل تعریف می‌شود. مخاطب می‌تواند در همه فیلم‌ها تصویر چنین شاکله‌ای را مشاهده کند.
وی ادامه داد: به فرض مثال اگر پرده اولی وجود نداشته باشد که در آن کنش و کشش لازم شکل نگیرد، ارتباط بیننده با اثر دچار مشکل می‌شود. اما اگر وجود داشته باشد، مخاطب می‌داند که با چه اثری مواجه است.
مرادی تصریح کرد: در فیلم «ایمو» نیز به همین سبب پیروی از ساختار سه پرده‌ای انجام شده است. اما همانطور که گفته شد زمان عبور از پرده اول تا دوم، کمی تغییر پیدا کرده و یا به اصطلاح پس و پیش شده است. در بیانی دقیق کاراکتر اصلی و شخصیت‌های مکمل با حضور اندکی که دارند، به مرور برای مخاطب ترسیم و تعریف می‌شوند. لکن در کل فیلم «ایمو» به ساختار سه‌پرده‌ای وفادار است.
وی افزود: با وجود تغییر در ساختار سه‌پرده‌ای در همان ابتدا سعی کردیم موضع فیلم را با مخاطب مشخص کنیم.
مرادی از مشخصه‌های میان ناخودآگاه کارگردان و کاراکتر فیلم «ایمو» چنین گفت: در فیلم «ایمو» خرده‌پیرنگ‌ها و روایت‌های خر‌ده شخصیت را تا رسیدن به نقطه اوج -ماندن یا بازگشت- و تصمیم‌گیری هدایت می‌کنند. مسیری که تا رسیدن به آن نقطه طی می‌شود برآمده از ناخودآگاه کارگردان است. از طرفی باعث شکل‌گیریِ درونیات کاراکتر اصلی می‌شود. با اینکه سفر کاراکتر به ظاهر خارجی و عینی است، اما در اصل ذهنیات شخصیت اصلی دچار تحول می‌شود. تحولی که نقطه اوج فیلم را رقم می‌زند.
